تعریف سازمان یادگیرنده

صاحبنظران برای مفهوم سازمان یادگیرنده تعاریف متعددی ارائه کرده اند.آنچه در مورد این سازمانها ارائه شده بیشتر جنبه فلسفی و نگرشهای کلی داشته و کمتر به جنبه های عملی و کاربردی اشاره گردیده است و  در مورد تعریف این گونه سازمانها به طور عملی و کاربردی تعریفی وجود ندارد،  از نظر مدیریت رهنمودهای روشن و صریحی بیان نشده و از نظر ابزار سنجش و ارزیابی این گونه سازمانها نیز وسیله ای در دست نیست( الوانی، 1382،ص327)

       به نظر سنگه (1385) ، سازمان یادگیرنده جایی است که افراد به طور مستمر تواناییهای خود را برای خلق نتایجی که طالب آن هستند افزایش می دهند.

   محلی که الگوهای جدید و گسترده تفکر پرورش داده می شود، اندیشه های جمعی ترویج می شوند و افراد به طور پیوسته چگونگی آموختن را به اتفاق می آموزند. به عبارت دیگر، سازمان یادگیرنده سازمانی است که به طور مستمر، از طرق خلق و پروش سریع قابلیتهای مورد نیاز برای دستیابی به موفقیتهای آتی، توسعه می یابد.

 به عبارت دیگر، سازمان یادگیرنده سازمانی است که به طور مستمر، از طرق خلق و پروش سریع قابلیتهای مورد نیاز برای دستیابی به موفقیتهای آتی، توسعه می یابد.

   فارگو و اسکایرم (2003) سازمانی را سازمان یادگیرنده می­دانند که دارای سیستم­ها، مکانیسم ها و فرآیندهایی است که به طور مداوم ظرفیت های خود و افرادش را برای تحقق اهداف پایدار تقویت می کند.

 به نظر لاندول و گاسپ[2] (2007) سازمان یادگیرنده سازمانی است که نه تنها از انگیزه های اعضای سازمان برای یادگیری و خلاقیت حمایت می کند، بلکه راهها و روش­هایی را نیز برای تقویت تناسب سازی و انتقال برای یادگیری و خلاقیت میان اعضای سازمان و کل سازمان ترویج می دهد»

  « سازمان یادگیرنده سازمانی است که یادگیری را برای تمام اعضا تسهیل می کند و مدام ان را انتقال می دهد. همچنین به وجود آورنده دیدگاه های جدید است. محل آزمایش مداوم تجربه ها، انتقال آنها و ربط دادن آن به هدف اصلی است» (کرامتی ،1385،ص20)الوانی (1382)   سازمانهای یادگیرنده را سازمانهای دانش آفرین می نامد، او چنین ادامه میدهد:«سازمان­هایی که در آنها خلق دانش و آگاهی های جدید، ابداعات و ابتکارات یک کار تخصصی و اختصاصی نیست، بلکه نوعی رفتار همگانی است، روشی که همه اعضای سازمان بدان عمل می کنند

    به عبارت دیگر سازمان دانش آفرین سازمانی است که هر فردی در آن انسانی خلاق و دانش آفرین است. در این سازمان تفکر، بحث های جمعی و کشف نظرات و افکار نو تشویق می شوند. نو آوران پروش می یابند»

   « سازمان یادگیرنده سازمانی که تمامی قدرت فکری، دانش و تجربه سازمان را برای ایجاد تغییرات بهبود مستمر برای توسعه در اختیار گفته و بر آن مدیریت میکند»(بهنامی، 1384، ). یادگیری را فرآیندی که در آن افراد رفتارها و پندارهایشان تغییر می یابد و به گونه­ای دیگر می اندیشند و عمل می کنند تعریف کردیم.

سازمان یادگیرنده نیز در فراگیری از همین تعریف تبعیت می­کند، بدین معنی که چنین سازمانی در طولی زمان می­آموزد، تغییر می­کند و عملکردهایش متحول می­شود. الوانی(1382) در این خصوص چنین می نویسد:« سازمان یادگیرنده سازمانی است که عملکردهایش  از طریق آگاه شدن و درک بهتر ، بهبود می یابد و اصلاح می شود»(ص327)« زمانی می توان ادعا کرد که سازمان یادگیرنده است که بتواند  از طریق فرآیند ارتباط دامنه رفتارهای بالقوه­اش را تغییر داده و بهبود بخشد. سازمانها زمانی یادگیرنده و دانش آفرین­اند که استنباطاتی را از تاریخ و تجربیات خود بدست آورده و آنها را به صورت کاربردی راهنمای رفتارهایشان قرار دهند»

    (الوانی، 1382،ص328)فقیهی و رجب بیگی (1384) سازمان یادگیرنده را چنین تعریف کردند:« سازمان یادگیرنده، سازمانی است که در آن « مشارکت تمامی کارکنان در فرآیند تغییر دائمی به سوی ارزش ها و اصول مشترک وجود دارد این گونه سازمانها فرصت های یادگیری دائمی را فراهم می آورند،  از یادگیری برای دستیابی به اهدافشان استفاده می کنند. عملکرد فردی را با عملکرد سازمانی پیوند می­زنند، پرسشگری و گفتگو را تقویت کرده، کارکنان را برای اشتراک گذاردن نظرات و خطر پذیری آزاد می گذارند. فلسفه سازمان یادگیرنده، یادگیری دائمی سازمان، با توجه به شتاب تغییرات محیطی در جهت ماندگاری و بقای سازمان است.»